به روی تو چه تشبیه سازم ای مه
ز دردت از کجا آغازم ای مه
نمیدانی که هجرت صبر ما برد
زبان خاموش و دل آوازم ای مه
از آن زلف محبت چون شوم دور
چه گویم خود کجا اندازم ای مه
برم حسرت به مرغان غزل خوان
که جغد پیر و بیآوازم ای مه
اگر امید دیداری دگر بود
سر و جان را به آن در بازم ای مه
ز جان اسمی چرا آرد عنایت
هر آن چیزی که دارم بازم ای مه