پریشان نامه 1در باد نبودم با باد بودم پیمودنی عبث مدار پوچ را آنگاه که نشسته بود بر شاخههای اگر هزار پرنده امید میشنیدم زمزمههای کوچ را کشتی نشستگان شایدهایم امواج بایدها را چه نفسگیر پارو میکشد تا شایدی دیگر سوسو زند ساحلی آرام به باور کودکانم
